Η Καρδιά του Σκότους
(Τρίτη Πράξη)
Ο ποταμός Κόνγκο (Time)
"Η Φρίκη...Η Φρίκη..." (Ο Κουρτζ, στην "Καρδιά του Σκότους", του Τζόζεφ Κόνραντ.)
"Η Φρίκη...Η Φρίκη..." (Ο Κουρτζ, στην "Αποκάλυψη Τώρα", του Φράνσις Φορντ Κόπολα.)
"Η Φρίκη...Η Φρίκη..." (Ο Κουρτζ, στην "Ρουάντα Νησί", του Βασίλη Νικολαΐδη.)
"Η Φρίκη...Η Φρίκη..." (Ο Κουρτζ, στην "Καρδιά του Σκότους", του Τζόζεφ Κόνραντ.)
"Η Φρίκη...Η Φρίκη..." (Ο Κουρτζ, στην "Αποκάλυψη Τώρα", του Φράνσις Φορντ Κόπολα.)
"Η Φρίκη...Η Φρίκη..." (Ο Κουρτζ, στην "Ρουάντα Νησί", του Βασίλη Νικολαΐδη.)
3 σχόλια:
σχολιάζοντας "ελεύθερα" λοιπόν, "την ιστορία, και το νόημα του ανθρώπου", θα έλεγα, "το φοβερό κιτς.." ως zaphodreplicant στην ρουάντα νησί του Βασίλη Νικολαΐδη:
Καθόταν απέναντι από τον Τρικούπη και τον κοίταζε ασκαρδαμυκτί, και ο πρωθυπουργός που εισηγούταν στην Βουλή τον προϋπολογισμό του 1894, τον κοίταξε κι αυτός επιμόνως και υπαινικτικώς, και συνέχισε να κοιτάζει τον βουλευτή και φίλο του Ανδρέα Συγγρό ο Τρικούπης, και την στιγμή που δήλωσε "δυστυχώς επτωχεύσαμεν", η οπτική επαφή φορτίστικε σημειωτικώς, ο Συγγρός διέγνωσε ότι ο πράιμ μίνιστερ το έλεγε κυρίως σε 'κείνον, με υπόρρητο ερωτηματικό τόνο, σε στυλ, και τώρα τι κάνουμε Ανδρέα; έχεις καμιά καλή ιδέα; Εκτιμούσε δηλαδή, ο Τρικούπης, ιδιαιτέρως, τις οικονομολογικές γνώσεις και την κρίση και την ακεραιότητα και την ευφυία του Συγγρού, και με τα μάτια του έβαζε άλλα σημεία στίξης, που απευθύνονταν μόνο σ' αυτόν, ερωτηματικό, θαυμαστικό, αποσιωπητικά, και που χρωμάτιζαν εντόνως την δραματική καταφατική αναγγελία που μόλις είχε κάνει, και που εν αγνοία των δύο ενδιαφερομένων, έπεσε σε μια ρωγμή του χωρόχρονου και ταξίδεψε στο μέλλον, και κάθε τόσο ξεπρόβαλλε και έπεφτε σε διάφορες χρονιές, και εισχωρούσε σε οικονομικές και πολιτικές και κοινωνιολογικές αναλύσεις, και σε ιστορικές αναδρομές.
Ο Συγγρός σκέφτηκε, ότι του χρωστούσε απάντηση στην υπόρρητη ερώτηση που του είχε κάνει δημοσίως, αλλά θα του έλεγε την γνώμη του ιδιωτικώς, τετ α τετ, γιατί οι δημόσιες συζητήσεις στην Βουλή δεν είχαν καμία αξία για τύπους σαν την αφεντιά του, μιάς που κυρίαρχα στοιχεία στον δημόσιο διάλογο, ήταν τότε, η απλουστευτική παραποίηση, για δημιουργία εντυπώσεων στους υπερβολικά πολλούς ανόητους, η εξυπηρέτηση αντιπολιτευτικών σκοπιμοτήτων, και λοιπά, και πάντως δεν ήταν στοιχεία, τότε σημειωτέον, του δημόσιου διάλογου, κάποια ευφυής και αξιοπρεπής ειλικρίνεια, η αξιοποίηση της εμπειρίας πολιτισμένων κοινωνιών, το να δίνεις λόγο γενικά, σε κάποια ευγενή επιτεύγματα της κοινής ανθρώπινης κληρονομιάς, και τέτοια. Ο Συγγρός λοιπόν, το διατύπωσε εύστοχα, "είχον λάβη την βεβαιότητα περί του ματαίου των εν τη Βουλή αγορεύσεων και της ανακοινώσεως γνωμών". Είναι εξαιρετικής αξίας, η παραιτημένη συγκατάβαση που εκφράζεται κομψά, η συγκαταβατική και συγκρατημένη παραίτησή του, μπροστά στην αξία και στην λειτουργικότητα, ας πούμε, του πολιτικού συστήματος, από έναν άνθρωπο που ήξερε όλο το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα, πρόσωπα και μηχανισμούς και κανόνες, που ήξερε, ότι η επιτυχία βασίζεται στην γνώση των κανόνων και των μηχανισμών, και στην ευφυή και ειλικρινή συνεργατικότητα, και ο ίδιος ήταν το καλύτερο παράδειγμα, έχοντας κάνει τεράστια περιουσία από το τίποτα, με εμπορικές και τραπεζιτικές διεθνείς επιχειρήσεις, χωρίς ποτέ να παραβεί τους κανόνες -πράγμα που του αναγνωριζόταν από τους ενδιαφερόμενους ποικιλοτρόπως-.
Και μετά, ο Συγγρός διαπραγματεύτηκε ανεπισήμως -όπως γίνονται δεόντως, αυτά τα πράγματα- τα χρέη του πτωχεύσαντος ελληνικού κράτους, γιατί ήξερε τα πρόσωπα, και τον τρόπο διαπραγμάτευσης, των οικονομικών "μηχανισμών" πίσω από τις εθνικές κρατικές "βιτρίνες", και έσωσε αθεάτως, με την ευφυία του και τον πατριωτισμό του, το χαζό και λαϊκίστικο πολιτικό σύστημα, και την αγαπημένη του "Ελλάδα". Και μετά, με την διαθήκη του, έφτιαξε τις μισές κοινωνικές υποδομές της Αθήνας, τις άλλες μισές τις έφτιαξαν, λίγο πριν, λίγο μετά, άλλοι "συνάδελφοι" λεφτάδες ομογενείς του εξωτερικού, όχι πάντως το πολιτικό σύστημα, όχι το κράτος, που τις οικειοποιήθηκε.
Και όπως τραγουδάει και ο Βασίλης Νικολαΐδης για τους αγωνιστές του 1821, "τώρα πια βαρέθηκαν να ακούν για σας και τα παιδιά, που ξέρουνε μια γειτονιά που λένε "Μακρυγιάννη", κι έναν "Καραϊσκάκη" γήπεδο κάτω στον Πειραιά", στο ίδιο στυλ, πάνω κάτω, το μετείκασμα που έμεινε από τον Συγγρό στην αγαπημένη του πόλη, είναι η αναφορά στην ομώνυμη οδό, που έχει περάσει στην γλώσσα, και στα μυαλά, σαν ένας τρόπος να αναφερθείς στην επαγγελματική δραστηριότητα του εκδιδόμενου τραβεστί. Το απόλυτο κιτς, θα έλεγα.
Ενώ τώρα, ούτε αστούς δεν έχουμε.
"Η Φρίκη...η Φρίκη..." (Ο Κούρτζ, κλπ...)
+
Δημοσίευση σχολίου