Μοιάζει να μην είμαι πια εγώ. Ο κουβαλώντας τον τραυματία στο δρόμο με τους ευκάλυπτους. Που και που τα φύλλα φτερουγίζουν σαν κρουνός από κοράλλια, σαν καταρράκτης από κορίτσια. Λοξοκοιτάνε το αίμα στο καθαρό μου πουκάμισο και σκαν στα γέλια…
Η Νήσος Ρουάντα σαλπάρει τ’ απόγεμα
Κιγκέμπε, Σιάντα, Μουγκούσα, Μουγιάγκα,
Μέρη που γνώριζα…
Η Νήσος Ρουάντα, γεμάτη μάνγκος και μαρακούζες
Ανανάδες, αβοκάντος, μπανάνες, φρούτα του πάθους…
Κόμερε Ρουάντα
Πάνω από δάση κι’ από ποτάμια
Πάνω από λίμνες που καθρεφτίζεται
Κόμερε Ρουάντα
Σ’ όλους τους τόνους του πράσινου
Την ακουμπάει ο ήλιος κι’ η βροχή
Κόμερε Ρουάντα
Όπως τις ρίζες ξετινάζει με τριγμούς
Δροσερή στο δειλινό ανασηκώνεται
Κόμερε Ρουάντα
Του Σύμπαντος τον χάρτη καταργεί
Και της βαρύτητος τους νόμους αναστρέφει
Κόμερε Ρουάντα
Σκέψου δηλαδή
Την αγαλλίαση του Ιουλίου Βερν ακούγοντας
Δοξαριές χιλίων ίππων στις μηχανές της
Στων αρτεμόνων της ψηλά τις κορυφές
Να πλαταγίζει
Κόμερε Ρουάντα
Ή πάλι τώρα
Της Παραγουάης την ενάλιον Δημοκρατία
Που προσαρτά ειρηνικά τη Φλώριδα, την Καλιφόρνια και το Μανχάτταν
Να χαίρονται
Κι’ ο κόσμος που μαζεύτηκε να δει
Το θέαμα με παγωμένες μπύρες
Ένα κορίτσι τραγουδάει και λιβανίζει
Σε παραλίες, σε πλαγιές, και χωριουδάκια
Κι όλοι ρωτάνε ποιανού είναι, δε λέω κουβέντα, μα κάπου τόχω ξαναδεί.
Κόμερε Ρουάντα Μεγαλόνησος.
Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, Άποψη της παλιάς Μυτιλήνηςαπό τον Κανένα,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου