Το Κορίτσι της διπλανής πόρτας μας παρουσιάζει τους κατοίκους της διπλανής πόρτας. Ζουν σε μια πολυκατοικία της Αθήνας με θέα την Ακρόπολη. Αυτή είναι η Πηνελόπη κι΄αυτός έχει ένα πράσινο NIVA. Αυτόν τον λένε Κανένα και είναι ο άντρας της Πηνελόπης.
Ο συγγραφέας ανακοινώνει το πρώτο μέρος της παράστασης, με τίτλο 'η Ανεξαρτησία". Ο Κανένας μπερδεύει τις αναμνήσεις της παιδικής του ηλικίας του με τα γεγονότα στηνΑφρική την δεκαετία του εξήντα, τότε που η Ανεξαρτησία άλλαξε τον χάρτη της ηπείρου. Επεμβαίνει ο συγγραφέας, μας μιλάει για την Ρουάντα από αρχαιοτάτων χρόνων, προσπαθεί να μας εξηγήσει πως χούτου και τούτσι δεν είναι παρά πήλινα σταμνιά που αλλάζουν σχήμα στο πέρασμα του καιρού. Δύο αδέλφια, μαύροι έλληνες από ρουαντέζους γονείς, μας μιλάνε για τα πρώτα χρόνια της Ανεξαρτησίας, και πως ο παλιός φόβος του Ενός για τον Άλλο έγινε μίσος, καθώς ο ψυχρός πόλεμος κατέβηκε στα τροπικά κλίματα της πρώτης τους πατρίδας. Μας μιλούν ακόμα για το πως οι τούτσι βρέθηκαν στην προσφυγιά το 59, και πως ο πρώτος πρόεδρος της χώρας, ο Καϊμπάντα, πέθανε στο σπίτι του από ασιτία, αλλά και ο δεύτερος, ο Χαμπιαριμάνα, ο δολοφόνος του Καιμπάντα, κι' αυτός στον κήπο του σπιτιού του γκρεμοτσακίστηκε με το αεροπλάνο. Ύστερα πάλι ο Κανένας, άλλοτε αναπολεί την Ρουάντα και τις ομορφιές της, άλλοτε αφηγείται την ιστορία της. Μας λέει πως οι τούτσι που έφυγαν πρόσφυγες στα τέλη του πενήντα γύρισαν με τα όπλα το 1990. Μας λέει πως ο Καγκάμε, το κοκαλιάρικο προσφυγόπουλο, βρέθηκε μυστηριωδώς στην ηγεσία του κινήματος όταν δολοφονήθηκε ο κομμαντάν Φρεντ Ρουιγκέμα, ο λαοφιλής ηγέτης του. Αλλά η Πηνελόπη έχει ράμματα για την γούνα του Κανένα. Του προσάπτει πως όσα κακά τον βρήκανε στην ξένη, από μόνος του τα προξένησε για να έχει κάτι να αφηγείται -είναι δηλαδή, και ψευτοδυσσέας και ψευτόμηρος συγχρόνως- και στην πραγματικότητα έφυγε μακριά στην Αφρική για να ξεφύγει απ' ό,τι κουβαλάει μέσα του από παιδί, έναν αυταρχικό πατέρα κι' ένα άρρωστο εκπαιδευτικό σύστημα με ακόμα πιο άρρωστους εκπαιδευτές. Ο πατέρας του Κανένα ανήκει σε μια πολύπαθη γενιά-λέει η Πηνελόπη- γεγονός που αρνείται να αντικρύσει ο Κανένας. Ο Κανένας είναι τρυφερός με την Πηνελόπη, απολογείται με ένα τραγούδι του Νικολαΐδη -ενός πιθανώς ανύπαρκτου προσώπου- και το τραγούδι μιλάει για ένα άλλο τραγούδι, του Τσιτσάνη, λέει πως το μεγάλο τραύμα κάθε ανθρώπου είναι η ίδια η ζωή, ο χρόνος που περνάει, ο μαρμάρινος χρόνος, ο ανεπανόρθωτος χρόνος, η ανάγκη να ξεφύγουμε από την ίδια μας την ύπαρξη, να βρεθούμε σε ανύπαρκτα ακρογιάλια, αλλά και η ανάγκη να μην χωριστούμε από αυτούς που αγαπήσαμε. Εκεί ο συγγραφέας κλείνει το πρώτο μέρος της ιστορίας του μ' έναν χασάπικο.
Tο δεύτερο μέρος έχει τίτλο "η Γενοκτονία". Το Κορίτσι της διπλανής πόρτας μας αφηγείται πως ο φερόμενος ως Νικολαΐδης της πρότεινε να γράψει σ' αυτό το μπλόγκ, αλλά δεν είναι και σίγουρη αν είναι ο αυθεντικός Νικολαΐδης. Ύστερα, ο Κανένας αρχίζει να μας μιλάει για το μυστήριο της κατάρριψης -τον Απρίλιο του 1994- του αεροπλάνου του δευτέρου προέδρου της Ρουάντας: του Ζουβενάλ Χαμπιαριμάνα...
1 σχόλιο:
Μύρισε καλοκαιράκι.
Δημοσίευση σχολίου