Ο ναύτης στο κατάρτι του κι’ η λύπη του μονάχη
Ο νάρκισσος στη γλάστρα του και κείνος πουθενά
Παρμένος στα τοπία του τα καλοκαιρινά
Άχυρο πήρε κι’ άφησε του θεριστή το στάχυ
Μπήκε δεκαπενταύγουστος κι’ είναι μεγάλη η μέρα
Την παρθενιά του πέλαγους δακρύζω κι’ απορώ
Την καλαμιά που λύγισε στο φύσημα τ’ αέρα
Κι’ έβγαλε ρίζες στο θολό της θάλασσας βυθό
Σαν τσάμικος που τόσκασε όπου κι’ αν θέλεις πάει
Γύρισε κάμπους και γκρεμούς, ποτάμια και βουνά
Μέσα σε δάση χάθηκε, σε μέρη τροπικά
Άλλος είπε πως ξέχασε και άλλος πως γυρνάει
Κι’ ανέβηκε τον ποταμό, τον όρκο πούχε πάρει
Βούτηξε μια στην άβυσσο, μια στην αστροφεγγιά
Και λάγνεψε, κι’ ασκήτεψε, και για παρηγοριά
Στάρι στο μύλο έγινε και λάδι στο λυχνάρι
Δίψασε τον ανήφορο κι’ ήπιε το μεσημέρι
Ξεφόρτωσε τ’ αγώι του νάναι πιο αλαφρό
Της πίκρας του και της χαράς να σκίζει τον αφρό
Να βρει εκείνο πούψαχνε και πίσω να το φέρει
Βασίλης Νικολαΐδης
ΤΕΛΟΣ
της τρίτης πράξης
2 σχόλια:
Εξαιρετική εκδοχή Βασίλη Νικολαΐδη! Απολαυστική! Επίτρεψέ μου να σου αφιερώσω τους στίχους του Εμπειρίκου:
"Γεια και χαρά σου Αίγαγρε
που δεν θα πας στους κάμπους!
Γεια και χαρά σου που πατάς
τα νυχοπόδαρά σου
στων απορρώγων κορυφών
τα πιο υψηλά Ωσαννά!"
Επίτρεψέ μου σε παρακαλώ να αφιερώσω και τους στίχους του Καβάφη στο καλοκαίρι που ξαφνικά και τόσο έντονα μου θύμισες ότι έρχεται:
"Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις
επέστρεφε και παίρνε με
- όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ' επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται..."
Τον "Αίγαγρο" τον έχει μελοποιήσει ο Καβαλλιεράτος πάρα πολύ όμορφα,τώρα που το θυμήθηκα. Όντως φέρνει λίγο Εμπειρίκο, το τραγούδι μου. ΒΝ.
Δημοσίευση σχολίου