Αντικρουόμενες αφηγήσεις, εικασίες και φήμες...

... για τα έργα και τις ημέρες των προέδρων


Πωλ Καγκάμε της Ρουάντας, Γιοουέρι Μουσεβένι της Ουγκάντας, Λωράν Ντεζιρέ Καμπιλά του Κονγκό, και μερικές ακόμα φωτογραφίες.

Ο Λωράν Ντεζιρέ Καμπιλά ως σωσίας του Φαντομά (Krikey). Στις φωτό του Πωλ Καγκάμε (Orinfor) και του Γιουέρι Μουσεβένι (Global Research), μπήκε κατά λάθος και ο διερχόμενος άγνωστος.



Μέρος Α΄
Τα παιδιά δεν παίρνουν το επώνυμο του πατέρα εκεί. Κάθε παιδί έχει το δικό του επώνυμο. Όπως ακριβώς έχει το δικό του όνομα. Ο γιος του Ντεογκράσιους και της Αστέρια Ρουταγκάμπουα, που γεννήθηκε το 1957 κοντά στην Γκιταράμα, ονομάστηκε Πωλ Καγκάμε, και είχε τέσσερις αδελφές κι’ έναν αδελφό. Ο Πωλ ήταν ο μικρότερος. Από τη μεριά του πατέρα του είχε συγγένεια με την οικογένεια του μουάμη, η δε μητέρα του ήταν στενή φίλη της βασίλισσας. Έφυγαν στις ταραχές του 1959 μ’ ένα αυτοκίνητο, είκοσι χιλιάδες τούτσι σφάξανε τότε, η οικογένεια περιπλανήθηκε για λίγο στο Κονγκό και το Μπουρούντι, μετά προσπάθησαν να γυρίσουν στη Ρουάντα, αλλά εις μάτην. Τελικώς το 1960 κατέληξαν σ’ ένα προσφυγικό καταυλισμό στην Ουγκάντα, ο πατέρας πέθανε λίγο μετά, οι αδελφές έφυγαν στην Ιταλία, κι' ο άλλος αδελφός σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό, λένε. Στην Ουγκάντα τους βάφτισαν "οι πενηνταενιάρηδες", επειδή οι περισσότεροι είχαν έρθει με τις φασαρίες του πενηνταεννιά. Ήταν καλός μαθητής, αλλά επειδή ήταν ξένος δεν τον άφηναν να σπουδάσει. Κάποιος φίλος της οικογένειας έστελνε χρήματα από το Βέλγιο. Άλλοι λένε πως τα έστελνε η ίδια η βασίλισσα. Έτσι πάντως τέλειωσε το γυμνάσιο στην Καμπάλα. Το 1976 ταξίδεψε για λίγο στη Ρουάντα, τότε που με τον Χαμπιαριμάνα είχαν καλυτερέψει κάπως τα πράγματα. Έψαχνε τις ρίζες του, χωρίς να είναι σίγουρος τι θέλει να τις κάνει ακριβώς.

Ο Εμμανουέλ Γκίζα γεννήθηκε κι' αυτός το 1957, επίσης στην Γκιταράμα κι' επίσης από σπουδαίο σόι. Το 1960 βρέθηκε όπως ο Πωλ στα προσφυγικά, κι' ύστερα πήγε στο ίδιο σχολείο που πήγε ο Πωλ. Είχε όμως μεγάλη διαφορά με τον Πωλ στον χαρακτήρα και την εμφάνιση, γιατί ο Πωλ ήταν κοκαλιάρης, άσκημος και εσωστρεφής, κι' ο Εμμανουέλ εύρωστος, ωραίος και δημοφιλέστατος. Όταν τέλειωσε το γυμνάσιο έφυγε στην Τανζανία, μιας και για τα ανήσυχα προσφυγάκια του πενηνταεννιά, στην Ουγκάντα δεν είχε μέλλον.

Για τον Γιοουέρι Μουσεβένι εικάζεται πως ήταν κι' εκείνος γεννημένος στη Ρουάντα το 1944, και πως οι γονείς του ήταν επίσης τούτσι. Για το πότε ακριβώς και για ποιόν λόγο βρέθηκε με τη μάνα του στην Ουγκάντα, δεν υπάρχουν πληροφορίες. Το όνομά του το πήρε από τον ουγκαντέζο πατριό του, θα πεί "ο γιός του άντρα του εβδόμου", γιατί ο πατριός του πολέμησε με το έβδομο των αφρικανών τυφεκιοφόρων στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Το 1967 έφυγε κι' αυτός στην Τανζανία να σπουδάσει πολιτικές επιστήμες, Μαρξ, Λένιν και Φραντζ Φανόν. Έπειτα, το 1970, μπήκε στις μυστικές υπηρεσίες του Ομπότε, του σοσιαλιστή προέδρου της Ουγκάντας. Όμως ένα χρόνο μετά ήρθε το πραξικόπημα του Αμίν Νταντά, αγαλλίασαν Ουάσινγκτον και Λονδίνο και Τελ Αβίβ, και ο Ομπότε με τον Μουσεβένι έφυγαν πάλι στην Τανζανία. Αυτός ο Αμίν -που λέγανε πως ήταν ανθρωποφάγος- άλλαξε στην συνέχεια πολιτική, παράτησε τους δυτικούς και συντάχθηκε με τον Καντάφι και τους σοβιετικούς. Έγινε περιβόητος με την αεροπειρατεία του PLO στο Έντεμπε και την απελευθέρωση των ομήρων, τότε που σκοτώθηκε και ο αδελφός του Νετανιάχου, αυτού που μετέπειτα έγινε πρωθυπουργός του Ισραήλ.

Στην Τανζανία, ο Γιοουέρι Μουσεβένι γνώρισε τον Εμμανουέλ Γκίζα. Τον πήρε μαζί του στην Μοζαμβίκη να εκπαιδευτούν στα όπλα με τους αντάρτες του FRELIMO που πολεμούσαν τους πορτογάλους. Εκεί, λοιπόν, στη Μοζαμβίκη, ο Εμμανουέλ Γκίζα βαφτίστηκε από μόνος του Φρεντ Ρουϊγκέμα. Αυτό διάλεξε για πολεμικό του ψευδώνυμο, και μ' αυτό έμεινε στην Ιστορία.
Τελικώς ο Αμίν έβγαλε τα μάτια του μόνος του γιατί άνοιξε πόλεμο εναντίον της Τανζανίας. Μαζί με τους τανζανούς πολέμησαν και οι ουγκαντέζοι αντικαθεστωτικοί, πρώτοι και καλύτεροι ο Ομπότε με τον Μουσεβένι που είχε από κοντά του και τον Φρεντ. Ο Αμίν ηττήθηκε, παρανοϊκός ήταν και υποπτευόταν τους πάντες, στο τέλος είχε διαλύσει και τον στρατό με την ζούρλα του. Ανατράπηκε το 1979 κι’ έφυγε στην Σαουδική Αραβία. Μόλις όμως οι αντάρτες κατέλαβαν την εξουσία τσακώθηκαν μεταξύ τους. Ο Ομπότε έγινε πάλι πρόεδρος -νόθεψε μάλλον στις εκλογές- και ο Μουσεβένι ξαναβγήκε πάλι στο κλαρί.

Ο Γιοουέρι Μουσεβένι μάζεψε χιλιάδες πενηνταενιάρηδες από τα αζήτητα της Ιστορίας. Απετέλεσαν την ραχοκοκαλιά του στρατού του. Ο Φρεντ ήταν πια το δεξί του χέρι. Πολλοί άλλοι τούτσι έγιναν αξιωματικοί, κι' ανάμεσά τους ο Πωλ Καγκάμε. Μάλιστα ο Φρεντ Ρουϊγκέμα δεν τον είχε ξεχάσει τον παλιό του συμμαθητή, έτσι ο Πωλ βρέθηκε στις μυστικές υπηρεσίες, θέση που του άρμοζε οπωσδήποτε περισσότερο από τα πεδία των μαχών, λόγω ιδιοσυγκρασίας και σωματικής κατασκευής. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε το αντάρτικο κατά του Ομπότε, το οποίο αναφέρεται στην Ιστορία ως ο πόλεμος των θαμνοτόπων. Ο Ομπότε απέδειξε πάντως πως δεν ήταν πιο ανθρωπιστής του Αμίν, διότι για να ξεκόψει τους αντάρτες από τις φίλα προσκείμενες φυλές, ξεπάστρεψε κατ΄ άλλους εκατό, κατ΄ άλλους διακόσιες και κατ΄ άλλους τριακόσιες χιλιάδες αμάχους.

Το 1986 οι αντάρτες μπήκαν τελικώς στην Καμπάλα. Ο Ομπότε έφυγε στην εξορία, κι’ ο Μουσεβένι ορκίστηκε πρόεδρος μπροστά σ’ έναν αρχιδικαστή με ασημένιο περουκίνι και κόκκινη τήβενο, έναν εγγλέζο που είχε πάρει την ουγκαντέζικη ιθαγένεια. Υποσχέθηκε δημοκρατία για όλους, αποκήρυξε τους Μαρξ, Ένγκελς και Λένιν, έβαλε την Ουγκάντα στα προγράμματα του Νομισματικού Ταμείου, πήγε στον Λευκό Οίκο, έσφιξε το χέρι του Ρήγκαν, και πήρε όπλα και αμερικάνικη βοήθεια. Οι καιροί ου μενετοί. Και οι πενηνταενιάρηδες που τον έσπρωξαν στην εξουσία τώρα τον ανησυχούσαν, ο στρατός λάτρευε τον Φρεντ, οι τούτσι ήταν ένας στρατός μέσα στον στρατό, μία παράλληλη οργάνωση μουσαφιραίων που είχαν γίνει φορτικοί, διότι οι πρόσφυγες είναι πάντα πρόσφυγες και εγκυμονούν την αποσταθεροποίηση. Ευτυχώς το 1987 ίδρυσαν το Πατριωτικό Μέτωπο της Ρουάντας, το FPR, με σκοπό να γυρίσουν σε μία πατρίδα που άφησαν νήπια και που καλά καλά δεν θυμόνταν. Ο Μουσεβένι δεν τους στάθηκε εμπόδιο. Το αντίθετο.

Τα χαράματα της πρώτης Οκτωβρίου του 1990 ο Φρεντ Ρουϊγκέμα πέρασε τα σύνορα και μπήκε στην Ρουάντα μαζί με τέσσερις χιλιάδες τούτσι που είχαν λιποτακτήσει -τρόπον τινά - από τον στρατό του Μουσεβένι κι' είχαν λεηλατήσει -τρόπον τινά - τις αποθήκες με τον βαρύ του οπλισμό.

Τον ίδιο καιρό, ο Πωλ Καγκάμε ήταν χιλιάδες μίλια μακριά, μετεκπαιδευόταν μαζί με άλλους αξιωματικούς του ουγκαντέζικου στρατού σε μια σχολή στρατηγικών σπουδών του Πενταγώνου, στο Φορτ Λέβενγουορθ του Κάνσας. Πολύ αργότερα, άνθρωποι της CIA δήλωσαν πως δεν είχαν ιδέα για την παρουσία του Πωλ στην Αμερική.

Ο Φρεντ Ρουϊγκέμα σκοτώθηκε την τρίτη μέρα της εισβολής. Πρώτα είπανε πως πάτησε νάρκη. Μετά είπανε πως τον χτύπησε ελεύθερος σκοπευτής.

Fred Rwigema (ORINFOR)

Τελικώς επικράτησε μία άλλη εκδοχή.

Εκείνη την μέρα ο Φρεντ είχε σύσκεψη με τους υπαρχηγούς του, τον Πήτερ Μπαϊνγκάνα, τον Κρίς Μπουνιένζι και τον Στέφεν Ντουγκούτε. Ο Φρεντ ήθελε μία αργή προέλαση, η στρατηγική του θεμελιωνόταν στην υποστήριξη της μεγάλης αγροτικής μάζας των χούτου, λίγα χρόνια πριν θα την λέγαμε στρατηγική λαϊκού αγώνα. Έπρεπε λοιπόν να γίνει ιδεολογική δουλειά σε βάθος, να διαφωτιστούν οι χωρικοί -χούτου στην μεγάλη τους πλειοψηφία- στους στόχους του FPR και να τους υποστηρίξουν, γιατί στο FPR δεν είχε τούτσι και χούτου, είχε μόνο ρουαντέζους που αγωνίζονταν αδελφωμένοι εναντίον του τυράννου για την δημοκρατία, την ισότητα και την πρόοδο. (Ήταν αλήθεια πως στο κίνημα είχαν προσχωρήσει και μερικοί χούτου, απολωλότα του χαμπιαριμανικού κατεστημένου).

Ο Μπαϊνγκάνα και ο Μπουνιένζι διαφωνούσαν με την ιδεολογική προσέγγιση του λαϊκού ήρωα. Ήθελαν μία επίθεση - αστραπή στο Κιγκάλι, να αιφνιδιάσουν τον αντίπαλο, και τόσο το χειρότερο για τους χωριάτες που θα 'βρισκαν στον δρόμο. Ο Ντουγκούτε παρακολουθούσε. Η συζήτηση άναψε, και ξαφνικά ο Μπαϊνγκάνα έβγαλε το περίστροφο κι' έπαιξε του Φρεντ στον κρόταφο. Μέσα στο συνακόλουθο χάος ο Ντουγκούτε έφυγε να προλάβει τα νέα στην Καμπάλα.

Δεν υπάρχουν στοιχεία για προμελέτη ή ανάμιξη τρίτων στην δολοφονία. Το βέβαιο όμως είναι πως ο Πωλ Καγκάμε γύρισε εσπευσμένως από την Αμερική για να αναλάβει τα ηνία του κινήματος. Πήγε, λένε, να βρει τον Μπαϊνγκάνα και τον Μπουνιένζι στην ζώνη των επιχειρήσεων, αλλά αυτοί αρνήθηκαν να του παραδώσουν την ηγεσία, αφού και ανώτεροί του ήταν, και πολεμική πείρα είχαν μεγαλύτερη από έναν ανακριτή αιχμαλώτων που ήταν ο Πωλ. Ο Μπαϊνγκάνα μάλιστα του είπε ευθέως πως ήταν -ο Πωλ δηλαδή- σωματικά και διανοητικά ανεπαρκής για την δουλειά, και πως αν ο Μουσεβένι επέμενε να διορίσει εκείνος τον αρχηγό του FPR, μπορούσε να βάλει οποιονδήποτε φαντάρο του ουγκαντέζικου στρατού αντί για τον Πωλ. Ο Πωλ έφυγε, και επέστρεψε με τον αδελφό του Μουσεβένι και μία ντουζίνα τζιπ της προεδρικής φρουράς. Ο Μπαϊνγκάνα και ο Μπουνιένζι συνελήφθησαν, ανακρίθηκαν ή δικάστηκαν ή κάτι τέτοιο, και εκτελέστηκαν. Βέβαια, το FPR διέψευσε την εκδοχή αυτή των γεγονότων, υποστηρίζοντας πως οι δύο αξιωματικοί έπεσαν μαχόμενοι. Η πραγματικότης είναι αυτό που πιστεύουμε, έτσι έλεγε ο Κουρτζ.

Χωρίς τον Φρεντ Ρουϊγκέμα, η εισβολή κατέληξε σ' ένα αιματηρό φιάσκο.

Μετά το αιματηρό φιάσκο, ο Πωλ Καγκάμε έγινε ο ισχυρός ανήρ του Πατριωτικού Μετώπου της Ρουάντας.

Με τις πλάτες της Ουγκάντας, το αντάρτικο ανασυγκροτήθηκε γρήγορα και ξανάρχισε τον πόλεμο.

Στον πόλεμο, ο πληθυσμός είναι ανεφοδιασμός, πληροφορίες και πηγή στρατολόγησης. Ως εκ τούτου, στον πόλεμο, οι σφαγές, οι ληστείες, η τρομοκρατία και οι βιασμοί δεν είναι παράπλευρες απώλειες, είναι όπλα. Εξυπηρετούν τους σκοπούς του αγώνα και -ευκαιρίας δοθείσης- ψυχαγωγούν το στράτευμα. Το FPR σκότωνε επιλεκτικά για να κρύψει τις θέσεις ή τις κινήσεις του. Εκείνο τον καιρό τις μαζικές σφαγές τις έκαναν οι άλλοι, που θεωρούσαν τους τούτσι συλλήβδην συνοδοιπόρους του FPR.

Τον Ιούλιο του 1990, λίγο πριν αρχίσει η εισβολή του FPR, ο πρόεδρος Ζουβενάλ Χαμπιαριμάνα, υπό την πίεση του Φρανσουά Μιτεράν για λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε, ανακοίνωσε την μετά βαΐων και κλάδων έλευση του πολυκομματισμού στην Ρουάντα. Πριν περάσει ένας χρόνος, μια πλειάδα κομμάτων εμφανίστηκε στο πολιτικό στερέωμα. Το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD) μάζεψε στις τάξεις του, ανεξαρτήτως εθνίας, τους μετριοπαθείς και συνήθως μορφωμένους, τους δασκάλους, τους υπαλλήλους και τους επαγγελματίες. Το Φιλελεύθερο Κόμμα (PL) με τον δυσώδη πρόεδρο, έκφραζε τις απόψεις κάποιων επιχειρηματικών κύκλων, αν και -λόγω του ότι το χρήμα δεν ξέρει χούτου και τούτσι- η πελατεία του περιλάμβανε αρκετά μέλη μικτών οικογενειών, τους λεγόμενους χούτσι. H Συμμαχία για την Άμυνα της Δημοκρατίας (CDR) προπαγάνδιζε απροκάλυπτα την ρατσιστική της ιδεολογία. Οι αρχηγοί του κόμματος ήταν εξτρεμιστές χούτου, με στενές διασυνδέσεις στον στρατό και τους σκληροπυρηνικούς του καθεστώτος. Το Δημοκρατικό Ρεπουμπλικανικό Κίνημα (MDR) ήταν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Συγκέντρωσε πίσω του την μεγάλη μάζα των χούτου της κεντρικής και νότιας Ρουάντας. Ο άνεμος της αλλαγής φύσηξε βέβαια και στο κόμμα του ίδιου του προέδρου, το κόμμα που είχε κυβερνήσει χωρίς ανταγωνιστές επί μιαν εικοσαετία, το Επαναστατικό Εθνικό Κίνημα για την Πρόοδο (MRND), το κόμμα των χούτου του βορρά, των αυθεντικών χούτου σύμφωνα με την προπαγάνδα του κόμματος, το οποίο πρόσθεσε άλλο ένα D στα αρχικά του και έγινε MRND(D), ήτοι Επαναστατικό Εθνικό Κίνημα για την Πρόοδο και την Δημοκρατία.

Τα στελέχη όλων ετούτων των κομμάτων δεν διακρίνονταν πάντα ούτε για το ήθος ούτε για τον άσπιλο δημόσιο βίο τους. Ο πρόεδρος του MDR Φαουστέν Τουαγκιραμούνγκου, πρώην διευθυντής μιας κρατικής εταιρίας για την διαχείριση των μεταφορών, είχε συλληφθεί στο παρελθόν για δωροδοκία, αν και αφέθηκε ελεύθερος μόλις διευθετήθηκαν κάποιες οικονομικές διαφορές του με ανθρώπους του περιβάλλοντος του προέδρου. Ο ηγέτης του Φιλελεύθερου Κόμματος Ζυστέν Μουγκένζι, διαβόητος για την διαφθορά του, είχε δολοφονήσει την γυναίκα του, είχε καταδικαστεί, αλλά αργότερα είχε εκμεταλλευτεί τις καλές του διασυνδέσεις για να τύχει της προεδρικής χάριτος. Ακόμα και ο Φελισιέν Γκαταμπάζι, γενικός γραμματέας των σοσιαλδημοκρατών, είχε βρεθεί ένα φεγγάρι στην φυλακή. Είπαν πως είχε καταχραστεί κονδύλια της αναπτυξιακής βοήθειας. Απελευθερώθηκε κι' αυτός γρήγορα, μόλις έγιναν οι κατάλληλες διευθετήσεις με τους ανθρώπους του προέδρου. Στην Ρουάντα του Χαμπιαριμάνα, τα αδικήματα υπήρχαν και έπαυαν να υπάρχουν μόνον κατόπιν εγκρίσεως του προεδρικού περιβάλλοντος.

Δεν είναι απλή υπόθεση η δημοκρατία, κυρίως όταν συγχρόνως γίνεται πόλεμος. Ο Μιτεράν έστελνε όλο και περισσότερα όπλα, μα οι χιλιάδες ανταρτόπληκτοι που έφταναν στις πόλεις όξυναν τα άλυτα κοινωνικά προβλήματα της χώρας κι' έκαναν όλο και πιο επιτακτική την ανάγκη για μια ειρηνική λύση της κρίσης. Η αντιπολίτευση ζητούσε πιεστικά κυβέρνηση συνασπισμού και έναρξη διαπραγματεύσεων με το FPR. Και με πενήντα χιλιάδες ανθρώπους που κατέβηκαν στους δρόμους του Κιγκάλι στις αρχές του 1992, ο Χαμπιαριμάνα ενέδωσε. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους ορκίστηκε η πρώτη πολυκομματική κυβέρνηση, και τον Ιούλιο άρχισαν οι διαπραγματεύσεις με το FPR στην Αρούσα της Τανζανίας.

Αν και τελικώς δεν ήταν ο Χαμπιαριμάνα το μεγάλο πρόβλημα. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν η γυναίκα του. Και για την ακρίβεια οι κουνιάδοι του. Και σωστότερα ένας πυρήνας ακραίων γνωστός και ως "η κλίκα της μαντάμ" ή αλλιώς ως ακαζού, που θα πει σπιτάκι. Το ακαζού ήλεγχε τον στρατό, την προεδρική φρουρά και την χωροφυλακή, τους νομάρχες και την τοπική αυτοδιοίκηση, τον κομματικό μηχανισμό του MRND(D), τις υπηρεσίες ασφαλείας και τα οικονομικά πόστα. Το ακαζού ήταν η εκ δεξιών αντιπολίτευση του Χαμπιαριμάνα μέσω CDR. Το ακαζού ήταν μια μαφία που διαχειριζόταν την διεθνή αναπτυξιακή βοήθεια, έπαιρνε μίζες, έκανε λαθρεμπόριο και δολοφονούσε όποιον του έμπαινε στη μύτη, όπως την Νταιάν Φόσσεϊ, την ζωοολόγο που προστάτευε τον ορεινό γορίλλα του Ρουενγκέρι, και που στο σινεμά την παρίστανε η Σιγκούρνι Γουήβερ.

Το 1993 οι αντάρτες έφτασαν τριάντα χιλιόμετρα έξω από το Κιγκάλι. Τότε ο Μιτεράν έστειλε την Λεγεώνα των Ξένων και τους Πεζοναύτες να σώσει τον Χαμπιαριμάνα και τον στρατό του. Kι' επειδή το FPR δεν ήθελε να εμπλακεί ευθέως με τους γάλλους, έκανε πίσω. Το αποτέλεσμα έμοιαζε για ισοπαλία. Τον Αύγουστο του 1993 υπέγραψαν την συνθήκη της Αρούσα. Η συνθήκη προέβλεπε επιστροφή των τούτσι που είχαν φύγει το 1959, μεταβατική κυβέρνηση ευρείας βάσεως με συμμετοχή του κόμματος του Χαμπιαριμάνα, των κομμάτων της αντιπολίτευσης και του FPR, συγχώνευση των αντιπάλων στρατών, και φυσικά εκλογές.

Το κερασάκι της δημοκρατίας είναι οι εκλογές.

Μερικές φορές ο πόλεμος είναι προτιμότερος από την ειρήνη, γιατί ο πόλεμος εξασφαλίζει μεγαλύτερη σταθερότητα. Ξέρεις τι περιμένεις και τι σε περιμένει, στον πόλεμο. Η Ειρήνη είναι καλό κορίτσι, αλλά απρόοπτη. Τους επόμενους μήνες η Ρουάντα μεταμορφώθηκε σε ασκό του Αιόλου. Ετοιμάζονταν όλοι για την εφαρμογή της συνθήκης, έφτασε η αντιπροσωπεία του FPR και ένα σύνταγμα πεζικού να την φυλάει. Οι επίλεκτες γαλλικές δυνάμεις απεχώρησαν, έμεινε μόνο μια μικρή ομάδα της τεχνικής βοήθειας, καμιά πενηνταριά άτομα. Ήρθαν και οι κυανόκρανοι, αλλά αυτοί ήταν θεατές μάλλον παρά ειρηνοποιοί, αυτό το ήξεραν οι πάντες. Ο διχασμός σχετικά με το αν θα μπει το FPR στην κυβέρνηση και αν θα επιστρέψουν οι πενηνταεννιάρηδες βάθαινε, οι σκληροπυρηνικοί χούτου υπονόμευαν την συνθήκη της Αρούσα, οι μετριοπαθείς αγωνίζονταν να την σώσουν, η αξιωματική αντιπολίτευση -το MDR δηλαδή- είχε στην ουσία διασπαστεί σε δύο θανασίμως αλληλομισούμενες τάσεις, το φιλελεύθερο κόμμα επίσης, οι σοσιαλδημοκράτες ήταν αναφανδόν υπέρ της συνθήκης, το CDR κήρυττε από τον ιδιωτικό σταθμό του την τελική λύση, διαδηλωτές συγκρούονταν με αντιδιαδηλωτές, κάθε λίγο και λιγάκι μετρούσαν νεκρούς στους δρόμους. Πέρα από την βία του δρόμου ήταν και οι στοχευμένες δολοφονίες. Τον Φεβρουάριο του 1994 κάποιοι έστησαν ενέδρα στον Φελισιέν Γκαταμπάζι, πρόεδρο των σοσιαλδημοκρατών, και τον εκτέλεσαν καθώς γυρνούσε με το αυτοκίνητό του από μία συγκέντρωση. Την επομένη, νεολαίοι του κόμματος του Γκαταμπάζι έκαναν κομμάτια τον Μαρτέν Μπουσιάνγκα, τον πρόεδρο του CDR. Οι δολοφονίες έμοιαζαν με ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ άσπονδων πολιτικών αντιπάλων, αν και μία υστερότερη μαρτυρία ενός αποστάτη του FPR βεβαιώνει πως πράκτορες του είχαν διεισδύσει στα κόμματα της αντιπολίτευσης να σπείρουν παντού το χάος και τον πανικό.

Αρχές Απριλίου του 1994 επρόκειτο να γίνει μία σύσκεψη κορυφής στο Νταρ ες Σαλαάμ. Θα συμμετείχαν ο Γιουέρι Μουσεβένι, οι πρόεδροι της Τανζανίας και του Μπουρούντι, και φυσικά ο Ζουβενάλ Χαμπιαριμάνα. Επρόκειτο να συζητήσουν την κατάσταση στην περιοχή. Ο Μομπούτου Σέσε Σέκο, ο πρόεδρος του Ζαΐρ, τον οποίο κάποιος κάποτε είχε αποκαλέσει λογαριασμό τραπέζης με σκούφια λεοπάρδαλης, παλιός ευνοούμενος της Δύσης και καλός φίλος του Χαμπιαριμάνα, ανακοίνωσε την τελευταία στιγμή πως δεν θα παρευρεθεί.

(Συνεχίζεται)

Περισσότερα για τον νταναταιστή γίγαντα Ίντι Αμίν στο http://www.idiamindada.com/ Μην παραλείψετε να κλικάρετε στο Discuss idi Amin. Ελπίζω να γελάσετε μέχρι σκασμού.

Ο Κανένας