Οκτώ χρονών ( Χαλάντρι, Ιούλιος του 1962)

Εδώ -απ' όπου και η φωτό- θα βρείτε αρκετά για την ζωή και τον θάνατο του Πατρίς Λουμούμπα: www.thenewblackmagazine.com/view.aspx?index=599

Πεύκα κι’ ευκάλυπτοι

κι’ η Πεντέλη γαλάζια

κι’ ειν’ ζεστό τ’ απόγεμα στο κίτρινο περίπτερο

στη στροφή της Αγίας Βαρβάρας.

Μασώντας μιά τσίχλα

μ’ ένα χαρτάκι

με μια Ρουάντα, και την σημαία της.

Λιονταράκια του κλυν κρυμμένα στις γλάστρες

Αφρική φουστάνια στο χάρτη φρεσκοπλυμένα.

αλάνες, κορομηλιές, φεύγω να πάω

διακόσια μέτρα πιο πέρα, μιαν άλλην ήπειρο

Δόκτωρ Λίβινγκστον, Ροβύρος ο Κατακτητής

μαυρόασπρα επίκαιρα ο βασιλεύς του Βελγίου

άγνωστος του βούτηξε το σπαθί στην Λεοπολντβίλ

ο Πατρίς Λουμούμπα δεμένος στο φορτηγό

λίγο πριν τον στείλουν αεροπορικώς να πεθάνει

γιατί ήθελε Ανεξαρτησία που είπε και ο πατέρας

συνήθιζε να με σωφρονίζει με ωραία παραδείγματα

Έκταση. Πληθυσμός. Κλίμα. Τι τα μαθαίνεις αφού δεν σου δίνονται; Χαστούκια. Πονεμένα δάχτυλα απ' τον χάρακα. Πρότυπο σχολείο, κρυπτοσαδιστής δάσκαλος. Τρέχα στα ξανθά αγριόχορτα, Κένυα-Ουγκάντα-Ταγκανίκα, τα κιλιμάντζαρα των μπάζων, χτίζουν την Αθήνα και τα πετάνε εδώ, τρέχα με το ποδήλατο το γυναικείο το παλιό της ξαδέλφης σου χωρίς το σίδερο, το raleigh το κόκκινο με τις ταχύτητες στο πήρε αργότερα η γιαγιά από την σύνταξή της, σε μαύρισε η ήλιος εν τω μεταξύ, πόδια σίδερο και πλεμόνια μελτέμι, ένα κορίτσι σ' ερωτεύτηκε, μπροστά ο δρόμος με τους ευκάλυπτους, δεν τον είχαν ασφαλτοστρώσει τότε, μα τι τα μπερδεύεις χριστιανέ μου τώρα αυτά με τα πτώματα και τις καμένες καλύβες και τα λες όλα Ανεξαρτησία, για ποιόν λόγο;

Όχι. Μόνο τον δρόμο με τους ευκάλυπτους ακολουθώ. Κι' ήθελα να του βρω ένα όνομα.

Με ήχους υπόκωφους

σε βρύσες και στέρνες

θηρία και θέρος

με το ποδήλατο
να μπώ στο γενέθλιο τοπίο.
γιατί έγινα οκτώ χρονών.

                                                     
                                                                                       Αναρτήθηκε από τον Κανένα