Ο ποταμός Νυαμπαρόνγκο, της Fanny Schertzer

(δικαιώματα)

















17 Φεβρουαρίου 2010

Αντιγόνη

Πορτραίτο του κανένα από τον Βασίλη Νικολαΐδη



Με την τογιότα περνούσα σε λέρωσα
ξυπόλυτη στις λάσπες της βροχής
ντυμένη στ’ άσπρα κοπέλλα
τα δυο σου τ’ αδέρφια να κλαίς.

Ποιο ναν’ το έγκλημα και ποιά η τιμωρία,
καθως τα δυό αλλάζουν θέση διαρκώς
καθως το μάθαμε κρυφά να μιλούμε στους αγάπανθους
και να πενθούμε τώρα πιο ανθρωπινά.

Με τα χάλκινα πνευστά από την Έδεσσα
με τα καμμένα πεύκα στην Ικαρία
με τα δυο σου τα χέρια χαϊδεύεις το αίμα
στο κελάρι του Άδη, σκοτεινή κοπέλλα
ξινόμαυρο να γίνει κρασί


Στου κάτω κόσμου ταξίδι με έταξες
και γω σε φέρνω τώρα νύφη στη γιορτή.
Στη πρύμνη τη λύπη σου είδα
στη πλώρη σου παρηγοριά

Και τα μελτέμια που φυσάν κατακαλόκαιρο
σε πήραν εξιλέωση να βρεις
Σαν τραγωδία που στη μνήμη γυρνάει να δει τη λύση της
και πέταλα σκορπάει στο νερό

Με του Κανένα την αλήθεια και το τέχνασμα
και με του τίποτα τη γνώση τη στερνή
εγώ, ξεχασμένος και στον τόπο μου ξένος
μια γλώσσα καινούργια στο χνάρι σου γράφω
δροσιά στ’ ουρανού τον αφρό.

Να εκτελεσθεί μετά θάνατον από βυζαντινήν χορωδίαν, επτανησιακού όμως ύφους (πολυφωνικήν)

                                                                ο Κανένας

2 σχόλια:

χάρης είπε...

Τι απόλαυση οι ζωγραφιές ανάμεσα στα λόγια, τις μουσικές....
Το λεξιλόγιο των κτισμάτων στην πιο ωραία του εκδοχή με την έμφαση στην αλήθεια των υλικών...

χάρης είπε...

Γιατί μετά θάνατον;
Εγώ ανοίγω κατάλογο εγγραφών για την
πολυφωνική επτανησιακού χαρακτήρα χορωδία...