Αντιγόνη

Πορτραίτο του κανένα από τον Βασίλη Νικολαΐδη



Με την τογιότα περνούσα σε λέρωσα
ξυπόλυτη στις λάσπες της βροχής
ντυμένη στ’ άσπρα κοπέλλα
τα δυο σου τ’ αδέρφια να κλαίς.

Ποιο ναν’ το έγκλημα και ποιά η τιμωρία,
καθως τα δυό αλλάζουν θέση διαρκώς
καθως το μάθαμε κρυφά να μιλούμε στους αγάπανθους
και να πενθούμε τώρα πιο ανθρωπινά.

Με τα χάλκινα πνευστά από την Έδεσσα
με τα καμμένα πεύκα στην Ικαρία
με τα δυο σου τα χέρια χαϊδεύεις το αίμα
στο κελάρι του Άδη, σκοτεινή κοπέλλα
ξινόμαυρο να γίνει κρασί


Στου κάτω κόσμου ταξίδι με έταξες
και γω σε φέρνω τώρα νύφη στη γιορτή.
Στη πρύμνη τη λύπη σου είδα
στη πλώρη σου παρηγοριά

Και τα μελτέμια που φυσάν κατακαλόκαιρο
σε πήραν εξιλέωση να βρεις
Σαν τραγωδία που στη μνήμη γυρνάει να δει τη λύση της
και πέταλα σκορπάει στο νερό

Με του Κανένα την αλήθεια και το τέχνασμα
και με του τίποτα τη γνώση τη στερνή
εγώ, ξεχασμένος και στον τόπο μου ξένος
μια γλώσσα καινούργια στο χνάρι σου γράφω
δροσιά στ’ ουρανού τον αφρό.

Να εκτελεσθεί μετά θάνατον από βυζαντινήν χορωδίαν, επτανησιακού όμως ύφους (πολυφωνικήν)

                                                                ο Κανένας