Ο Αιώνιος Παραθεριστής
Μοιάζει να μην είμαι πιά εγώ
απο καιρούς και συγγενείς λησμονημένος
τον ύπνο σφίγγοντας στίς χούφτες μου
μακάριος και βλάκας κι’ ευτυχής.
Απ’ τα παράθυρα μπαίνουν διάλεκτοι
μιάν ζυγαριάν ακριβείας στην Αμβέρσα
θρυμματίζοντας στο παιχνίδι τους
στις τιμές του κολομβίτη-τανταλίτη εξαπολύοντας
Κορίτσια Καράβια Καταρράκτες
το Καλοκαίρι...
Μαύρο κορίτσι από τη Βολισσό
Με ψάθινο καπέλλο, κεράσια δροσερά
Στ’ αυτάκι κρεμασμένα.
Δάκρυ μαστίχας και φύλλο λεμονιάς
Και νυχτολούλουδα σα βγεί το φεγγαράκι
Παν’ απ’ τούς λόφους χαμηλά
Μέχρι τη θάλασσα, γαλάζια μου πατρίδα
Νύχτα να φέγγεις στ’ ανοιχτά
Και στ’ άσπρο σου σεντόνι
Μαύρο κορίτσι τους νεκρούς
Κεντάς και ξημερώνει...
Του Άη Γιώργη να πας να παντρευτείς
Εκείνον τον ασίκη, τον μάγκα, τον ψηλό
Από τη Σενεγάλη
Κι’ ας είναι μαύρος, κι’ ας είναι και φτωχός
Κι’ ας έχει κι’ άλληνε, κι’ ας ειναι μουσουλμάνος
Δυό νύφες τούδωσ’ ο Θεός
Και χίλιες δυό ψυχές του φόρτωσε στη πλάτη
Κι’ ένα φαρδύ χαμόγελο
Τσιγάρα να κερνάει
Κι’ ο Θάνατος γαλήνεψε
Τα μπλόκα να περνάει.
Η Νήσος Ρουάντα ριζώνει στα βράχια.
Τα γεγονότα λύνοντας με βαθιές στο χρόνο ανάσες
Μηχανή καϊκιού πού βάζει μπροστά
τή μία στιγμή με πρίν και με ύστερα
φέρνει για πάντα…
Λιόδεντρα (Vincent Van Gogh)Τους ελέφαντες κοίτα των πεύκων…
Κόμερε. Κόμερε Ρουάντα...
Και τους ρινόκερους των γύρω βουνών…
Κόμερε. Κόμερε Ρουάντα...
Τους ιπποπόταμους και τους υφάλους
Κόμερε. Κόμερε Ρουάντα...
Τους ελαιώνες των αστεριών…
Αγγέλοι σκορπάνε τριαντάφυλλα στη σοροκάδα
Κι’αρώματα οι μαρακούζες πρωί πρωί.
Που και που τα φύλλα κελαιδάνε σαν κρουνός από κοράλλια
Σαν καταρράκτης από κορίτσια κι’ από ευκάλυπτους
Κόμερε. Κόμερε Ρουάντα. Κόμερε Ρουάντα στον ουρανό...
Μπρός στά πιό μπλέ μας παράθυρα
Κόμερε. Κόμερε Ρουάντα...
Τρέχουν νερά, πιό γρήγορα, πιό γάργαρα
Κόμερε. Κόμερε Ρουάντα...
Πιό καθαρά της πιό βαθιάς μας Αφρικής.
Κόμερε…Κόμερε Ρουάντα…Κόμερε Ρουάντα... Κόμερε... Κόμερε...
Κανένας, ανήμερα του Πάσχα,
ΤΕΛΟΣ
11 σχόλια:
Παρασυρόμενος πάλι στο παιχνίδι των συνειρμών, αφιερώνω στον Κανένα το ρεφρέν από ένα παλιό τραγουδάκι των Μαυρουδή-Κακουλίδη που είχε τραγουδήσει η Μπιρμπίλη αλλα και η Πατραϊκή Μαντολινάτα και μικτή χορωδία, όπως αίφνης ανακάλυψα. Αναφέρονται καιρικά φαινόμενα μάλλον άγνωστα στη Ρουάντα-Νησί. Ομως, εδώ οι συνειρμοί δεν έχουν να κάνουν με γεωγραφικά πλάτη, αλλά με την αίσθηση μιας αφήγησης.
"Ήταν μεγάλη η νύχτα
κι ήμασταν τόσο μόνοι.
Πάγος στα χέρια, νέκρα στα χείλη,
στα χέρια χιόνι."
κι' εγώ που νόμιζα πως έγραψα κάτι αναστάσιμο, για τη μέρα....
Η πασχαλιάτικη ανάρτηση ήταν όντως αναστάσιμη. Και ως καταληκτική έχει τη σημασία της. Το στιχάκι αφορά όμως το σύνολο της αφήγησης. Που μπορεί να ήταν θερμή - δεν χωρεί αμφιβολία περί αυτού - αλλά εν τέλει αφήνει μια αίσθηση θανάτου. Και ένα ρίγος τρόμου.
Λυτρώθηκα εγώ, τα φόρτωσα σ' εσάς. Λες;
Άρχισα να σε διαβάζω έντρομη ξαφνικά κι απρόοπτα, διαβάζω συνέχεια, κολλάω στα ονόματα των τόπων και των ανθρώπων, που φωνάζουν, στριγγλίζουν, κάνουνε φασαρία μέσα στο κείμενο...
Τελικά, τι θα απογίνουμε με αυτά τα ψυχικά τατουάζ μας;
Να τα συνδέσουμε, να βγάλουμε ένα νόημα. Κι' άλλωστε, υπάρχει και ομορφιά εκεί, φαίνεται μεταξύ των γεγονότων.
Είπαμε να "ριζώσουμε" κύριε ΚΑΝΕΝΑ, αλλά όχι και να μην ξαναπετάξουμε και ΚΑΝΕΝΑ καινούργιο φύλλο από την 4η Απριλίου... ΚΑΝΕΝΑ καινούργιο σχόλιο τουλάχιστο;
Μα το μπλογκ φτιάχτηκε για να φιλοξενήσρι το ποίημα, και το ποίημα τέλειωσε. Ίσως υπάρξει ένας επίλογος, ή προσθήκη μερικών συνδέσμων, ή και η μουσική του ποιήματος, θεού θέλοντος. Εν καιρώ...
Βασίλη πού χάθηκες;
παλλίροια στην καρδιά
τα κύματα βουνά
ώρα να πάμε
οι νύμφες του νερού
θα χορέψουν τώρα
στον αφρό. τι να πεις
φυλάξου απ' τα πολλά γλυκόλογα μα μην κρατάς τον νου σου κεκρυμμένο καλότυχος αέρας με έφερε εδώ και φεύγω σαν έτοιμος να πιστέψω ότι μια παραλυτική πίστη μπορεί να περπατήσει
κι ο στίχος που ναι αλήθεια κι είναι ψέματα είναι η αγάπη
πάλι heany μέγας
εδώ κάνεις λάθος
μια νύφη του 'δωσε
ο Θεός
Δημοσίευση σχολίου